โครงสร้างโปรแกรม
1. พรีโพรเซสเซอร์ไดเร็กทีฟ (Preprocessor directives)
2. ส่วนประกาศ (Global declaration)
3. ส่วนฟังก์ชันหลัก ( The main() function)
4. การสร้างฟังก์ชันและการใช้ฟังก์ชั่น (Uses-defined function)
5. ส่วนอธิบายโปรแกรม (Program comments)
พรีโพรเซสเซอร์ไดเร็กทีฟ (Preprocessor directives)
ส่วนนี้ทุกโปรแกรมต้องมี ใช้สำหรับเรียกไฟล์ที่โปรแกรมต้องการในการทำงานและกำหนดค่าต่างๆ โดยคอมไพล์เลอร์จะกระทำตามคำสั่งก่อนที่จะคอมไพล์โปรแกรม ซึ่งเริ่มต้นด้วยเครื่องหมาย ไดเร็กทีฟ (directive) # และตามด้วยชื่อโปรแกรมหรือชื่อตัวแปรที่ต้องการกำหนดค่า ส่วนนี้อาจเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าส่วนหัวโปรแกรม (Header Part) ที่ใช้กันบ่อยๆ ได้แก่
· #include เป็นการแจ้งให้คอมไพเลอร์อ่านไฟล์อื่นเข้ามาคอมไพร่วมด้วย รูปแบบการใช้จะทำโดยเขียน #include แล้วตามด้วยชื่อไฟล์ ดังนี้
#include”stdio.h” หมายความว่า อ่านไฟล์ stdio.h เข้ามาด้วย
การกำหนดชื่อไฟล์ตามหลัง #include นั้นอาจใช้เครื่องหมาย <> คร่อมชื่อไฟล์ก็ได้ ซึ่งจะเป็นการอ่านไฟล์จากไดเร็กทอรี่ที่กำหนดไว้ก่อน แต่ถ้าใช้ “ ” เป็นการอ่านไฟล์จากไดเร็กทอรี่ปัจจุบันที่กำลังติดต่ออยู่ และไฟล์ที่จะ include เข้ามานี้จะต้องไม่มีฟังก์ชั่น main() โดยมากแล้วจะประกอบด้วยโปรแกรมย่อย ค่าคงที่ หรือข้อกำหนดต่างๆ
· #define เป็นการกำหนดค่านิพจน์ต่างๆ ให้กับชื่อตัวแปร โดยมีรูปแบบดังนี้
#define NAME VALUE
ตัวอย่างเช่น #define END 20 กำหนด END มีค่าเท่ากับ 20
ส่วนประกาศ (Global declaration)
ส่วนนี้จะใช้ในการประกาศตัวแปรหรือฟังก์ชั่นที่ต้องใช้ในโปรแกรม โดยทุกๆ ส่วนของโปรแกรมสามารถจะเรียกใช้ข้อมูลที่ประกาศไว้ในส่วนนี้ได้ ส่วนนี้บางโปรแกรมอาจไม่มีก็ได้
ส่วนฟังก์ชันหลัก ( The main() function)
ส่วนนี้ทุกโปรแกรมต้องมี จะประกอบไปด้วยประโยคคำสั่งต่างๆ ที่จะให้โปรแกรมทำงาน โดยนำคำสั่งต่างๆมาต่อเรียงกัน แต่ละประโยคคำสั่งจะจบด้วยเครื่องหมาย เซมิโคลอน (Semi colon ;) โดยโปรแกรมหลักนี้จะเริ่มต้นด้วยคำว่า main() ตามด้วยเครื่องหมายปีกกาเปิด { และจะจบด้วยเครื่องหมายปีกกาปิด } ถ้าหากในโปรแกรมมีหลายฟังก์ชั่น ส่วนของฟังก์ชั่น main() เป็นฟังก์ชั่นแรกที่โปรแกรมจะทำงาน
ส่วนกำหนดฟังก์ชั่นขึ้นใช้เอง (Uses-defined function)
เป็นการเขียนคำสั่งและฟังก์ชั่นต่างๆ ขึ้นใช้ในโปรแกรม โดยต้องอยู่ในเครื่องหมาย { } และสร้างฟังก์ชั่นหรือคำใหม่ที่ให้ทำงานตามที่เราต้องการให้กับโปรแกรมและสามารถเรียกใช้ได้ ภายในโปรแกรม
ตัวอย่างเช่น
#include”stdio.h”
main()
{
function(); /*เรียกใช้ฟังก์ชั่นที่สร้างขึ้น*/
}
function() /*สร้างฟังก์ชั่นใหม่ โดยให้ชื่อว่า function*/
{
return; /*คืนค่าที่เกิดจากการทำฟังก์ชั่น*/
}
ส่วนอธิบายโปรแกรม (Program comments)
ส่วนนี้ใช้เขียนคอมเมนต์โปรแกรม เพื่ออธิบายการทำงานต่างๆ ทำให้ผู้ศึกษาโปรแกรมในภายหลังทำความเข้าใจโปรแกรมได้ง่ายขึ้น เมื่อคอมไพล์โปรแกรมส่วนนี้จะถูกข้ามไป การเขียนคำอธิบายนี้จะเริ่มด้วยเครื่องหมาย /* และปิดด้วยเครื่องหมาย */ แต่ถ้าหากเขียนคำอธิบายทีละบรรทัดจะใช้เครื่องหมาย // เขียนกำกับบรรทัดคำอธิบายไว้ก็ได้
โปรแกรมขั้นต้นเป็นดังนี้
ตัวอย่างโปรแกรมอย่างง่ายจะประกอบด้วยสองส่วนคือ
1. ส่วนที่หนึ่งเป็นส่วนหัวหรือส่วนเรียกโมดูลอื่นๆ เข้ามาแปลความหมายร่วม
2. ส่วนที่สอง เรียกว่าส่วนฟังก์ชั่นหลักซึ่งเป็นส่วนคำสั่งหรือสเตตเมนต์ (Statement) จะเป็นส่วนที่เก็บคำสั่งต่างๆ ที่จะให้โปรแกรมทำงาน โดยเริ่มต้นด้วยเครื่องหมายปีกกาเปิด { และจบด้วยเครื่องหมายปีกกาปิด } ส่วนนี้จะมีมากกว่าหนึ่งฟังก์ชั่นก็ได้ แต่ทุกโปรแกรมจะต้องมีฟังก์ชั่น mainซึ่งถือว่าเป็นฟังก์ชั่นหลักที่โปรแกรมจะทำงานได้
ตัวอย่างที่ 1 โปรแกรมให้นักเรียนศึกษาโครงสร้างของโปรแกรมภาษาซี
1: #include<stdio.h>
2: #include<conio.h>
3: main()
4: {
5: clrscr():
6: printf(“My name is Titaya”)
7: getch();
8: }
บรรทัดที่ 1 เป็นการบอกให้คอมไพเลอร์นำเฮดเดอร์ไฟล์ชื่อ stdio.h เข้ามาร่วมในการแปลผลด้วยstdio.h ย่อมาจากคำว่า standard input output เป็นชุดฟังก์ชันในการรับค่าและแสดงผลต่าง ๆ เช่น scanf(), printf() เป็นต้น
บรรทัดที่ 2 เป็นการบอกให้คอมไพเลอร์นำเฮดเดอร์ไฟล์ชื่อ conio.h เข้ามาร่วมในการแปลผลด้วยconio.h ย่อมาจากคำว่า console input output เป็นชุดฟังก์ชันในการจัดการหน้าจอทั้งหมด เช่น clrscr(), getch() เป็นต้น
บรรทัดที่ 3 คือฟังก์ชั่น main() ซึ่งเป็นฟังก์ชั่นหลักของโปรแกรม การทำงานของโปรแกรมภาษาซีจะเริ่มต้นที่ฟังก์ชั่นนี้
บรรทัดที่ 4 เครื่องหมาย { ระบุจุดเริ่มต้นของฟังก์ชั่น main()
บรรทัดที่ 5 เป็นคำสั่งให้เคลียร์หน้าจอเวลาแสดงผลลัพธ์
บรรทัดที่ 6 เป็นการเรียกฟังก์ชั่น printf() ซึ่งเป็นฟังก์ชั่นมาตรฐานของภาษาซีทำหน้าที่ที่แสดงผลข้อมูลออกทางจอภาพ ในที่นี้แสดงข้อความ My name Titaya ออกทางจอภาพ
บรรทัดที่ 7 เป็นฟังก์ชันที่ใช้รับค่าจากคีย์บอร์ดโดยตรง การทำงานคือ เมื่อเราพิมพ์อะไรก็ตามลงไป
โดยปกติแล้ว มันจะขึ้นที่หน้าจอด้วยแต่สำหรับคำสั่งนี้ จะไม่ขึ้นมาบนหน้าจอให้
แต่จะเป็นการเก็บค่าไปเลย สำหรับในโปรแกรมนี้จะนำไปหยุดการทำงานเพื่อแสดงผลในชั่วขณะหนึ่งและเมื่อกดปุ่มอีกครั้ง ก็ทำงานต่อไป
บรรทัดที่ 8 เครื่องหมาย { ระบุจุดสิ้นสุดของฟังก์ชั่น main()
ที่มา : http://titayaa.blogspot.com/2012/11/blog-post_11.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น